Uiteindelijk gingen ze ermee akkoord en konden we direct naar de SEH. Wat uiteindelijk resulteerde in een paar overnachtingen aldaar.
De kinderneuroloog kwam erbij, luisterde naar ons verhaal, bekeek onze zoon en oordeelde dat het inderdaad wel het onderzoeken waard was.
De dag erna volgde een EEG. Ik weet niet wat ik erger vond, die aanvallen meemaken, of je kind die je wanhopig en doodsbang aankijkt, huilend en smachtend naar de nabijheid van mama. Ik heb er maandenlang nog nachtmerries van gehad.
Ahhh zielig heel veel beterschap!